bana

Seni özledim, eski beni de özledim. Eğer bir kokun olsaydı kış kalkerken topraktan ilkbahar toprağı gibi kokardın. İyileşeceksin. Yardım da alacaksın. Yalnız olmak istemediğin sürece yalnız değilsin. Seni seviyorum.

10 yıl önceden...

Sevgili Hanife, 10 yıl geçti mi? Yoksa sabırsız, yüksek dozda alzaymır bir orospu olduğun için yazdıklarını yeniden okumaya mı geldin? Hoşgeldin canım, çok özlemişim seni. Sevgi çıtayı alçak tutmaktan yanaydı.Artık yaşlı ve daha kırılganız.Hedefleri gerçekleştirmede hevessiziz.Haklı gibi geldi bana.Başlayalım öyleyse! Kural bir; Hanife yalan söyler.Ne durumdayız burada? Sana güveniyorum. 10 yıl geçtiğine göre çoktan doktoranı almış olmalısın.YOU GO GİRL! Senelerce aşağıladığın işletmede doktora yapmak nasıldı kimbilir?Keşke cevap verebilsen yahu... Tabii bunları henüz ölmemiş olduğunu varsayarak söylüyorum.Öldüysem,kuantum kilidi kırıldı demektir!Geçmişe ve geleceğe hatta bütün alternatif gerçekliklere gidebiliyorumdur umarım.Evet ölümden sonrası için de planlarım var.İnsan formunda ya da saf düşünce formunda, hiç farketmez, seni çok seviyorum.Harikasın. Geçmişe, Sümer Uygarlığına gidip İştar tapınaklarında takılmalı ve insanların sana tapınmasına izin vermelisin.Yani Erhan'dan başka insanların da tapınmasına izin vermelisin.Biz evrenin favori ruhuyuz.İyi ki varız. Görüşmek üzere ma'm. 26.12.20 ps:Babannen öldü mü?

-an's

Mayıs ve Yazabilen Ne zaman bir araya gelsek, zamanı durduruyoruz. Mayıs'ın yanında çok garibim. Başka biriyim. Çekiniyorum, tapıyorum, arzularının ucunda tükenerek yok olmak istiyorum. Yazabilen'le benden çok daha büyük oluyorum. Gözlerinin içindeki saygıyla yükseliyorum, bedenimde tapınak gibi huşuya kapılmasını izliyorum. Mayıs'ın sessizliğinde kendime dair ne varsa çok net duymaya başlıyorum.Nefesim,bedenimde akan kanım,beynimdeki huzursuzluk,kalbimdeki gümbürtü...Söylemediği her şeyi duyuyorum o sessizlikte.Söylemediği her şeyde boğuluyorum o dipsiz derinlikte. Yazabilen yeryüzündeki en güzel öyküleri anlatıyor, yeryüzündeki en güzel öyküleri bedenime yazıyor.Parmak uçlarımızla terimizi derimize yayar gibi, öyküler bırakıyoruz bedenimin üzerinde. Sevişmeden önce, sevişirken, seviştikten sonra hem de nasıl güzel öyküler. O yoğun kurgunun arasında kendimi kaybedip, adımı unutuyorum. Ben hep Mayıs'ı özlüyorum,Yazabilen'in yanında buluyorum kendimi. Ben hep Yazabilen'i buluyorum,Mayıs'a ulaşamamalarımda. Yazabilen sanki hiç susmuyor.10 yıldır sesi giderek yükseliyor.Duygularım dedi,seviyorum dedi,ben kimim deyip güldü kendi sorusuna... Mayıs hiç konuşmadı.5 senedir hiç duyulmadı sesi.Ellerini gördüm,çatık kaşlarını,arayan gözlerini, kalkıp gitti ağlamalarıma... İkisi de geçmiş kokuyor, İkisi de eski beni bulup çıkartıyor. Bu yüzden geçmişte kalmalılar.

modası geçmiş bir yazardan çağ dışı iyi dilek temennileri

Aloe vera'mın kökü incecik, inatla yaşıyor. Halbuki bakmıyorum,unutuyorum, gereken özeni gösteremiyorum. Küçücük odaya kapatıp, kendimi dahi unutuyorum. 

Fakat onu gördüğümde, ojeni sürdüğümde, temmuz geldiğinde, aşkın gözyaşlarına güldüğümde, hiç sahip olmadığım bir sevgilinin acısını doğradığım soğanın yaşıyla karıştırdığımda, görmemesi gerektiği halde 3ncül arkadaşların önünde ortaya çıkıp duran ısrarcı tiyatro biletlerinde, mavide, kahvede, nezakette, en güzel gülümsemelerin gülüşünde, içi gülen gözlerde, hande'de, gururumda, yalnızlığımda, yarım kalmış projelerimde, yarım kalmış yaşanmışlıklarımda, yarım kalmış yaşanamamışlıklarımda, sistematik disiplin gerektiren işlerde, politik duruş isteyen yerlerde, bazen sinema salonlarında, bazen konserlerde, bazen tiyatro salonlarında, çoğunlukla da vasat kahvehaneden bozma ama taş gibi satranç tahtası olan cafelerde, izmirin bizatihi kendisinde, sevgi kavramının merkezinde, tablolarımda, okul dedikodularında, mutlu anılarımda...

seni hep hatırlıyorum.

zaten...

hatırlamalı,

sevgiyle anmalı,

unutmamalı,

incitmemeli,

uçan memeli,

kaçan memeli,

tutan memeli,

öbürü de gelmiş, sana mutlu yaşlar dilemek için bu yersiz yazıyı yazmış,

yani ben, ayrık memeli.

doktoralı seks partneri

Seviştiğim kimselerde an'a yönelik basit beklentiler dışında bir şey aramadım.

Belki aramalıydım. Ne zaman anlatacak bir şeyleri olan biriyle karşılaşsam, hevesle ıslanıyorum. Her şey zihnimde yaşandı bitti. Konuşmasında erdem sezinlediğim kimseleri göğüslerimle doyurma isteğim bedenimde yankılanıyor. Asla olmuyor, her şey zihnimde yaşanıyor.

Zihnimde öyle mazoşist tatminler yaşıyoruz, öyle acıyla haykırıyoruz ki belki hiçbir gerçek doyum yerini dolduramayacak. Zihnimde kölesi oluyorum bir ağzın, bir odanın, bir hikayenin... 

Küçücük bir derslikte Van Gogh ve yoksulluğu konuşuyoruz.Toplumda kabulün gerekliliklerini sayan parmakları bir bir yalamak istiyorum. Adam çıkıp gidiyor... Adamın arkadaşı kıskanıyor. Paylaşmak istemiyor. Halbuki doyacağına doymuş. Zihnimdeki şeyler yaşanmadan silinip gidiyor... İki sene olacak üstünden, bugün farkediyorum.

Doktorası olan kimseler iyi sevişiyor.

mantar kurabiye.

insanlarla aramdaki ilişkileri karşılıklılık esasına göre kuruyorum.
bunu çocukluktan beri yapıyorum.
kimse ona verdiğim kadarını veremedi.
her zaman herkese sunacak bir şeylerim oldu.
bu yüzden ortalama iletişim sürem hep azıcık olmuştur.
nehir hariç.
insanları sevilmemiş yanlarından sarmayı bana o öğretti.
onu izlerken öğrendim, herkesin aslında hayattaki tek beklentisinin, eksiğinin sevgi olduğunu.
ne kadar sevilmediyse, o kadar çok sevgi sundu.
o yüzden bu denli hayranlık duydular ona.
en çok da ben.
insanları tanımayı, davranışlarını manipüle etmeyi onu izlerken öğrendim.
kimin içinde ne arzu varsa öyle seslendi onlara.
onunla bağ kurmak için neleri varsa serdiler.
bir o bana bir şeyler öğretebildi.
hayatımda olmayı kimse bu kadar haketmedi.
iyi bildiğim ne varsa pek çoğunu bana o öğretti.

1001191783

dinle.


İçim ne zaman bunalsa, yuvarlak göğüslerime sığınıyorum. Kendimden başka sığınağım yok. Artık saçlarım örtmüyor, halbuki eskiden kızıl upuzun saçlarım, göğüslerimin üzerinden akarken, daha güzel bir görüntü yoktu yeryüzünde.
Kendi bedenime duyduğum hayranlık belki de ölümsüzlüğe hasret duyan kırgınlıktan. Geride bir şeyler kalsın istiyorsun, bir fotoğraf, bir çizgi. Boynun ve kulağın, elin ve tırnağın, göğüslerin ve belin...

Her hikayede kahraman başkaları tarafından sevilmeyi arzu ederek zamanını harcıyor. Kendi için yaşaması gereken zamanı başkalarının kabulünü elde etmek için hiç düşünmeden heba ediyor. İyiliğe karar veriyor, kötülüğün pençesinden asla kurtulmamış olduğunu fark ediyor.Kimse öyle durduk yere kötü olmaya karar vermez. Kimse karar vermez. Hislerden ibaret basit yaratıklar olduğumuzdan, sevgi, kabul arayışı içinde davranışlarımız belirleniyor. Daha önce yazdığım hikayelerde, herkesin bir sebebi vardı, herkesi oraya iten bir neden vardı. Kimse bu nedenleri açıkça göremiyor.Kimse kimsenin tamamen iyi- tamamen kötü olmadığını anlayamıyor.
Kendimi bundan uzak tutmak için hep özen gösterdim.
Ben böyleyim dediğim günden bu yana kimsenin ilgisini istemedim. Kendi kendime hep yettim. Kendi kendime öldürdüm yaşamaması daha iyi olan şeyleri, kendi kendime gezdim şehirleri ve kendi kendime seviştim çoğu bedende, kimliklerinden bağımsız olarak.
Phausanias benim metodumu "koleksiyonculuk" olarak tanımlıyor. Bedensel hazla kurulan ilişkilerin bayağılığından bahsediyor. Aynı dili konuştuğum tek bir insan yok ancak dokunmayı biliyorum. Belki Agathon'un dediği gibi bütünlük arayışı içindeyim. Beni bütünleyecek ruhu arıyorum. İçten içe böyle, bu bedenle, evrenin bu köşesine fırlatılmış hissediyorum. Bütünü kendim büyütmeliyim. Kimse yok. Dışarda kimse yok.

Evrende benim için esas olan özgürlük.Fikrimin, vicdanımın, bedenimin hürriyeti.

Elde etmek için biliyorum.Bilme eylemimi insanların en çok bocaladıkları konulara çekiyorum. Üzgünüm, orada bir Tanrı yok, üzgünüm kimse kimin tarafından bağışlanacağını umursamıyor.

Elde etmek için sevişiyorum. Her birinde kendimi tanıyorum. Herkeste başka bir ben var. Seviştikçe bedenim hafifliyor, özgürlüğü hissediyorum.

Varlığımın özü, özgürlük.
Özgürlüğümün iki sağlam ayağı var.
Bilmek ve sevişmek.